زون مکران

زون مکران

" مکران" شامل کوه‌هاى خاورى – باخترى است که از سواحل دریاى عمان تا فروافتادگى جازموریان دنباله دارد. مرز باخترى این کوه‌ها توسط خط عمان )گسل میناب) از زون برخوردى زاگرس جدا مى‌شود و در خاور پس از گذر از بلوچستان پاکستان تا محور لاس بلا (Las Bela) ادامه مى‌یابد. در امتداد محور لاس بلا، گسل‌هاى چپگرد « چمن(Chaman Fault) » و «اُرناچ نال (Ornach Nal) » معرف یک زون ترادیسى بین زون فرورانش مکران و زون برخوردى هند – اوراسیا است. گفتنى است که از 160 هزارکیلومتر مربع گستره مکران، حدود 70 هزارکیلومتر مربع آن در ایران و بقیه در پاکستان است.
از دیدگاه زمین‌شناسى، این رشته کوه، یک زمیندرز‌ کهن است که به چهره یک منشور بر افزایشى، از کرتاسه پسین یا ترشیرى پیشین تا هولوسن، در فرا دیواره یک زون فرورانش کم ژرفا و کم شیب قرار دارد.
زمین ریخت‌شناسى مکران پیوند نزدیک با الگوى ساختارى، شدت چین‌خوردگى و سنگ رخساره‎ها دارد. در یک نگاه کلى، بلنــدى این رشته کوه از شمال به جنوب کاهش می یابد. اسنید (1970)، مکران را به سه واحد فیزیوگرافى « پـادگانه‌هاى دریایى » به موازات ساحــل، « نهشته‌هـاى آبرفتى شمال پادگانه‌هــا » و « تپه‌ها و بلندى‌هاى مکران » تقسیم مى‌کند. از سیماى ریخت‎شناختى شاخص مکران مى‌توان به آمیزه‌هاى رنگین، برونزدهاى چهره‌ساز فلیش‌هاى وحشى(Wild Flysch) ، آمیزه‌هاى زمین‎ساختى (Tectonic Melange) و سواحل بالا آمده ( (Raised Beach پلکانى، خلیج‎هاى نعلـى شکل و گل‎فشان‎ها اشاره کرد. بخش دریایى مکران به علت شیب تند فلات قاره پهنـــاى کمى دارد و در فاصلة 25 کیلومترى از ساحل، ژرفاى آب به 200 متر می‎رسد. گفتنى است که خمش سنگ کره اقیانوسى پیش از فرورانش و به ویژه عملکرد گسل‎هاى راندگى از عوامل چهره‌ساز مکران‎‌اند.